Noizbehinka burura datozkit etxeko oroitzapenak; zelai berdeak imaginatzen ditut, itsasoko usaina gogorarazten saiatzen naiz eta amaren bazkari goxoak faltan botatzen ditut. Aitak maitekiro esnatzen nindunean eta motorra pizten nueneko soinu hunkigarria faltan botatzen ditut ere.
Trixte sentitzen naizenean etxera bueltatzeko gurea baino ez dakat. Amarekin lasai-lasai etzateko telebista aurrean eta, oheratzerakoan, neure burukoan aurpegia murgiltzeko, amets miragarriak izango ditudala sinetsiz.
Izan ere, etxean baino hobe, inon ez.
No hay comentarios:
Publicar un comentario